Και ξαφνικά όλοι ασχολούνται μαζί μας; Το παραμύθι της «τελείως ασήμαντης» Ελλάδας

Και ξαφνικά όλοι ασχολούνται μαζί μας; Η «μικρή πλην πτωχή Ελλάς» στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος; Νομίζουμε ότι πάντα και ειδικά στα χρόνια της κρίσης, άπαντες ασχολούνταν μαζί μας. 

Το” χουμε υποστηρίξει πολλές φορές, ότι η «άποψη» που τα τελευταία χρόνια υπόπτως κυκλοφορεί και μας θέλει «ασήμαντους» για τους «έξω» δεν πείθει.

Όχι δεν υποστηρίζουμε ότι ο Μπάρακ Ομπάμα με το που ξυπνάει το πρωί ρωτά να μάθει τι γίνεται στην Αθήνα. Ούτε ο Βλαντιμίρ Πούτιν πριν πέσει για ύπνο ρίχνει μια τελευταία ματιά στα γεγονότα των Αθηνών. Η Μέρκελ θα έχει σαφώς μεγαλύτερο ενδιαφέρον αλλά είναι βέβαιο ότι ασχολείται μόνο όταν πρέπει.

 Η άποψη ότι είμαστε το κέντρο του κόσμου δεν μας είναι καθόλου οικεία. Είμαστε όμως μια σημαντική γωνιά του.

Η άποψή μας είναι ότι έχουμε την σημασία μας και είμαστε βέβαιοι ότι αυτή κοστολογείται πολύ ,πολύ παραπάνω από το 2% του ευρωπαϊκού ΑΕΠ όπως κουραστικά μας επαναλαμβάνουν όσοι θέλουν να μας πείσουν για την… ασημαντότητά μας. Ορισμένα πράγματα και καταστάσεις δεν μπορούν να μετρηθούν με ποσοστά.

Η θέση της χώρας ήταν πάντα σημαντική. Με αυξομειώσεις ανάλογα με τις συγκυρίες. Όμως πάντα η σημασία της γεωπολιτικής θέσης της Ελλάδας δεν μπορούσε να περάσει απαρατήρητη. Και είναι αυτή που δεν μας επέτρεψε επί της ουσίας ποτέ να αποφασίσουμε μόνοι μας για την τύχη και το μέλλον μας. 

Είναι σκληρή παραδοχή αλλά ποιος μπορεί να μας πει μια ιστορική περίοδο που συνέβη κάτι διαφορετικό;
Το ίδιο ισχύει σε άλλα μεγέθη και με την γειτονική Τουρκία,η οποία μέχρι πρόσφατα τουλάχιστον φάνταζε περίπου ως «υπερδύναμη».

Η διαφορά μας είναι μία ,σημαντική και την έχουμε πολλές φορές επισημάνει. Εκεί έχουν “παίκτες” ,που “παίζουν” το γεωπολιτικό παιχνίδι. 

Με λάθος ή με σωστό τρόπο δεν έχει σημασία. Παίζουν. Εμείς τέτοιους “παίκτες” δεν έχουμε. Έχουμε θεατές που περιμένουν να δουν ποιος θα “σκοράρει” για να πανηγυρίσουν και να ταχθούν με τον “νικητή” . 

Κι αυτή η παθητική στάση μας έχει δημιουργήσει την ψευδαίσθηση ότι είμαστε τελείως “ασήμαντοι” . Και ότι σε κανέναν δεν θα κοστίσει μια ολοκληρωτική μας καταστροφή.

Το πιο εκνευριστικό είναι ότι εύκολα μπορείς να διαπιστώσεις ότι ειδικά μέσα στην κρίση αυτή η “παθητική στάση” όχι μόνο διατηρήθηκε αλλά έγινε η μοναδική μας “πολιτική”. 

Την ίδια ώρα που υπήρξαν ευκαιρίες για να διαπραγματευθεί η Ελλάδα ,ότι και όσο μπορούσε, με δυνάμεις εκτός Ευρώπης. Κανείς όχι απλά δεν τόλμησε αλλά ούτε καν ασχολήθηκε.

Οι εκλογές αποτέλεσαν μια αφορμή για να επαναφέρουμε αυτές τις σκέψεις. Δεν θυμόμαστε πολλές χώρες στον κόσμο που μια κανονική εκλογική διαδικασία να προκαλεί τέτοιο διεθνές ενδιαφέρον. 

Σχεδόν 1000 δημοσιογράφοι απ΄ όλο τον κόσμο βρίσκονται στην Αθήνα για να καλύψουν τις εθνικές εκλογές!

Φαίνεται ότι τελικά …κάπως μετράμε. 
onalert

Τέλος Εποχής

του Γιάννη Σιδέρη*

Τέλος εποχής λοιπόν. Μια από τις χειρότερες περιόδους διακυβέρνησης στην ιστορία της χώρας, τελειώνει την Κυριακή.

Μια κυβέρνηση που υπέκλεψε την ψήφο του λαού με αντιμνημονιακή ρητορική όπως αυτή εκφράστηκε στα Ζάππεια.

Μια κυβέρνηση που με το που σχηματίστηκε, δήλωσε την υποτέλειά της στο ευρωπαϊκό ιερατείο και ιδιαίτερα στην ηγεμονεύουσα γερμανία.

Μια κυβέρνηση που κρατήθηκε στην εξουσία για δυόμιση χρόνια αναπτύσσοντας στους πολίτες το αφήγημα του σακσές στόρυ, την ίδια στιγμή που εξαθλιωνόταν όλο και μεγαλύτερο τμήμα του λαού, αμφισβητώντας την κοινή λογική όλων μας!

Μια κυβέρνηση που χρησιμοποίησε κάθε μέθοδο και ιδιαιτέρως τον φόβο και την τρομοκρατία, προκειμένου να παρατείνει όσο το δυνατόν την θητεία της.

Μια κυβέρνηση, πλαισιωμένη από στελέχη που φλερτάρουν εμφανώς με ακροδεξιές ιδεοληψίες αλλά και πρακτικές, η οποία δεν διστάζει να επιδιώκει να εξωθήσει τον λαό σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, επειδή απλά αυτό θεωρεί ότι την εξυπηρετεί.

Μια κυβέρνηση η οποία απαξίωσε κάθε θεσμό και κατάντησε το έτσι κι αλλιώς ελλιπές σύνταγμα να μοιάζει λάστιχο στα χέρια της και να το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.

Τέλος εποχής λοιπόν. Ο λαός την Κυριακή θα καταγράψει μια νίκη μετά το 2010. Ένα κόμμα που το 2009 ίσα που μπήκε στην βουλή παίρνει την εξουσία! 

Η μεγάλη νίκη του λαού είναι πως υπερέβη επιτέλους τον φόβο. Λογικό θα μου πείτε, όταν πάνω από τους μισούς πολίτες είτε ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας είτε είναι κοντά σ’ αυτά. 

Όταν ενάμιση εκατομύριο άνθρωποι είναι επισήμως άνεργοι. Όταν οι νέοι φεύγουν ομαδικά στο εξωτερικό. Όταν ο πληθυσμός μειώνεται. Όταν οι κοινωνικές παροχές εξαλείφονται. Όταν, όταν…

Κι όμως! Το ότι ο λαός κατάφερε να ξεπεράσει τον φόβο που η προπαγάνδα όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει σταματήσει να διασπείρει με κάθε τρόπο, είναι υπέρβαση. 

Ακόμη και συντηρητικά τμήματα του λαού έχουν πλέον αντιληφθεί ότι η γερμανικής εμπνέυσεως προτεσταντικής λογικής σκληρή λιτότητα που τους επεβλήθη, δεν οδηγεί πουθενά, ή μάλλον οδηγεί στην καταστροφή τους!

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας, όπως όλα δείχνουν την εντολή του λαού, έχει πεδίον δόξης λαμπρό να οδηγήσει την χώρα στην ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας και στον πλήρη εκδημοκρατισμό της.

Πως όμως θα τα καταφέρει, θεωρώντας δεδομένο ότι ούτε οι «εταίροι-δανειστές» αλλά ούτε και το ντόπιο κατεστημένο θα του έχει στρωμένο τον δρόμο με ροδοπέταλα;

Ο μόνος δρόμος που έχει να βαδίσει, αν πραγματικά θέλει να είναι συνεπής με αυτά που έχει εξαγγείλει, είναι με τον λαό συνεχώς στο πλευρό του.

Αυτό βέβαια, για να επιτευχθεί, προϋποθέτει κάποιες ενέργειες από μέρους του, απαραίτητες κατά την γνώμη μου.

Πρώτον. Αφού αποφάσισε να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, θα πρέπει ότι διαπραγματευτεί να το κάνει με διαφάνεια, ενημερώνοντας σε κάθε βήμα τον λαό για κάθε πιθανή εξέλιξη που θα προκύψει. Αν δε, θέλει πραγματικά να έχει την λαϊκή στήριξη θα πρέπει να επιδιώξει τον διάλογο απευθείας με τους πολίτες.

Πως μπορεί να γίνει αυτό; Μα, πολύ απλά ενεργοποιώντας ή μάλλον θεσμοθετώντας τις λαϊκές συνελεύσεις. Άλλωστε το κόμμα αυτό μέσα από λαϊκές συνελεύσεις γιγαντώθηκε από το 2011. 

Θα ήταν πολύ σημαντικό να ωθήσει τους πολίτες να ενεργοποιηθούν, ασκώντας οι ίδιοι πολιτική. 

Θα ήταν τομή για την ελληνική κοινωνία να στρέψει τον λαό από την λογική της ανάθεσης στην ενεργό συμμετοχή. 

Εξάλλου, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ θα το καρπωθεί, αν όντως πρόκειται για πολιτικό σχηματισμό που δεν τον ενδιαφέρει να ασκήσει απλά την διακυβέρνηση, αλλά επιδιώκει την ριζοσπαστικοποίηση του λαού.

Μπορεί λοιπόν, αν θέλει, να διοργανώνει ο ίδιος, ως κυβέρνηση πια, συνελεύσεις στις γειτονιές ακούγοντας τους πολίτες και έτσι να διαμορφωθεί η απαραίτητη ώσμωση μεταξύ λαού και κυβέρνησης.

Δεύτερον. Να τροποποιήσει το πολιτικό περιβάλλον ώστε οι θεσμοί να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Να μην είναι πια ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια των εκάστοτε κυβερνώντων, αλλά να αποτελούν τους πυλώνες μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας. Και, γιατί όχι, να μην δημιουργήσει και νέους θεσμούς ώστε να θωρακιστεί η πληγείσα δημοκρατία; 

Η αξιοπρέπεια των πολιτών προέχει έναντι των οποιονδήποτε «υποχρεώσεων» της χώρας. Αν έχει αυτό ως πυξίδα, το απαραίτητο νομικό, πολτικό, συνταγματικό πλαίσιο θα βρεθεί, με διάλογο πάντα με τους πολίτες.

Τρίτον. Η δημόσια διοίκηση πρέπει, επιτέλους να είναι όντως δημόσια, δηλαδή να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Όχι μόνο λοιπόν πρέπει να ισχυροποιηθεί το δημόσιο προς όφελος του πολίτη, αλλά να λειτουργεί με την συμμετοχή των ίδιων των πολιτών! 

Για παράδειγμα η δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση, σε μια νέα μορφή, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα βήμα, μια ανοιχτή πόρτα για την φωνή του πολίτη. 

Ή οι εισπρακτικές υπηρεσίες του δημοσίου θα έπρεπε να είναι σε συνεχή διάλογο με τον κάθε πολίτη, με στόχο να βρεθεί για κάθε περίπτωση ξεχωριστά λύση και όχι να δρουν ηλεκτρονικά δίνοντας εντολές κατασχέσεων. 

Ή πάλι τα σχολειά μας, θα πρέπει να λειτουργούν ως χώροι δημιουργίας και γνώσεις και όχι ως πάρκινγκ παιδιών που μαθαίνουν να παπαγαλίζουν

Τέταρτον. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που έχρχεται, δεν πρέπει να φοβηθεί την ρήξη με το ευρωπαϊκό, και όχι μόνο, κατεστημένο! Ίσως πρόκειται για την πλέον κρίσιμη προϋπόθεση προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να ισχυροποιήσει την θέση του ως κυβέρνηση. Αν λειτουργούν οι λαϊκές συνελεύσεις τότε ούτε και ως προς αυτό θα πρέπει να φοβηθεί. 

Ο ίδιος ο λαός θα του δείξει αν πραγματικά είναι διατεθιμένος να τον στηρίξει σε μια τέτοια ενέργεια. Κι ο ίδιος ο λαός θα τον στηρίξει σε μια τέτοια, όχι απευκταία για μένα, επιλογή του!

Θα μπορούσα να έχω αναφέρει και πολλά άλλα. Αν και η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε ως αξιωματική αντιπολίτευση, αδρανοποιώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα τον λαό εγκλωβίζοντάς τον σε λογικές κοινοβουλευτικού τακτικισμού, η μεγάλη του ευκαιρία θα είναι ως κυβέρνηση! 

Αν και επίσης θα προτιμούσα πιο καθαρές κουβέντες σε σχέση με το χρέος και το νόμισμα της χώρας, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι ο ερχομός του στην κυβέρνηση είναι θετικό γεγονός για τον λαό. 

Πρώτα απ’ όλα γιατί ο λαός θα απαλλαχθεί από αυτήν την άθλια συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, αλλά και το ότι ακόμη και με μικρές κινήσεις (ΕΝΦΙΑ, αφορολόγητο κ.ά.) θα ξαλαφρώσει κάπως, πράγμα που δεν μπορώ να προσπεράσω αβασάνιστα μετά από τέτοια εξαθλίωση.

Το στοίχημα όμως για μια κυβέρνηση της Αριστεράς (;) είναι άλλο. Είναι ακριβώς αυτό που προσπάθησα να αναλύσω συντόμως παραπάνω. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια ιστορική ευκαιρία. Θα την εκμεταλλευτεί άραγε; Η γνώμη μου είναι πως ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΛΟΓΗ! 

Η πίεση ακόμη και στο εσωτερικό του θα είναι τόσο μεγάλη που αν η ηγετική του ομάδα δεν έχει τέτοια διάθεση, ίσως θα είναι μια από τις πλέον βραχύβιες κυβερνήσεις στην ιστορία της χώρας!

*Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ.

Αναρτήθηκε από Δημήτρης Κυπριώτης

Ο ΕΝΦΙΑ (και όχι ο κομμουνιστικός κίνδυνος) κρίνει τις εκλογές

της Βάλιας Μπαζού

Ας κοιτάξουμε λίγο με προσοχή το προεκλογικό πλάνο. Στο ένα άκρο βρίσκεται ο Αντώνης Σαμαράς που εν έτει 2015 επισείει τον κομμουνιστικό κίνδυνο με το άκρως σουρεαλιστικό επιχείρημα «Δεν θα γίνει εδώ σοβιέτ, δεν θα γίνει κομμουνισμός»…

Στο άλλο άκρο ο Μάκης Βορίδης επιδίδεται, με φόντο σεμέν της δεκαετίας του ΄50,  σε θλιβερές αναφορές στα φισεκλίκια των παππούδων του και τζάμπα μαγκιές του τύπου: « η δική μας γενιά δεν θα παραδώσει τη χώρα στην Αριστερά»...

Και απέναντί τους οι νοικοκυραίοι, κατά την προσφιλή προσφώνηση της ΝΔ, σκυμμένοι πάνω από τα τεφτέρια τους υπολογίζουν ότι πέντε ημέρες μετά τις εκλογές, στις 30 Ιανουαρίου θα πρέπει να πληρώσουν την 5η δόση του ΕΝΦΙΑ, στις 27 Φεβρουαρίου την 6η δόση για το 2014 και στα τέλη Μαρτίου την 1η δόση του ΕΝΦΙΑ για το 2015.

Και αυτή η εικόνα, από τη μια πλευρά με τους ιδιότυπους κομμουνιστοφάγους που μπήκαν... στη μηχανή του χρόνου και προσγειώθηκαν σε μια άγνωστη για εμάς χώρα και από την άλλη με τους ευρισκόμενους στην Ελλάδα του 2015 πολίτες, αποκαλύπτει τη σχάση του κεντροδεξιού πυρήνα.

Γιατί οι επιτελείς του Αντώνη Σαμαρά, φαίνεται ότι δεν έχουν αντιληφθεί ότι ο Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων (ΕΝΦΙΑ), ένας άδικος φόρος που επί της ουσίας τιμωρεί όλους ανεξαιρέτως τους ιδιοκτήτες ακινήτων, εκλαμβάνεται ως το μέγιστο ποινικό αδίκημα, αυτό της διατάραξης οικιακής ειρήνης.

Γιατί οι πολίτες θεωρούν και όχι αδίκως ότι το υπουργείο Οικονομικών έχει εισέλθει παράνομα και παραμένει παρά τη θέλησή τους στην κατοικία τους και τους ζητά κάθε 30 ημέρες να πληρώνουν ενοίκιο για το σπίτι που έχτισαν μετά κόπων και βασάνων.

Οι επιτελείς του Αντώνη Σαμαρά δεν έχουν αντιληφθεί ότι φορολογώντας αγρίως και χωρίς δίκαια κριτήρια το σπίτι, την ακίνητη περιουσία, δεν φορολογούν το φετίχ του Έλληνα. Δεν φορολογούν την κόνξα των οπισθοδρομικών που θέλουν ένα κεραμίδι ντε και καλά για να βάλουν το κεφάλι τους όπως τεχνηέντως και υποτιμητικά προσπαθούν να μας πείσουν.

Φορολογούν τη μοναδική, μέχρι σήμερα, ασφαλή επένδυση των πολιτών οι οποίοι επέλεξαν να κάνουν το σκατό τους παξιμάδι και τα χρήματά τους τούβλα. Επέλεξαν να μην φυγαδεύσουν τα χρήματά τους σε άλλες πολιτείες, επέλεξαν να έχουν το ακίνητο στο όνομά τους και όχι σε υπεράκτιες εταιρείες και ανέμεναν να φορολογηθούν δίκαια γι αυτή τους την επιλογή.

Και σε αυτούς τους πολίτες, που αποτελούν την πάλαι ποτέ μεσαία τάξη και πυρήνα της πάλαι ποτέ κεντροδεξιάς παράταξης, η επίκληση του φόβου από την επέλαση των κομμουνιστών του ΣΥΡΙΖΑ, εκλαμβάνεται ως το κερασάκι της κοροϊδίας, εκλαμβάνεται ως μια κίνηση που υποτιμά τη νοημοσύνη τους. Γιατί η φορολόγηση των ακινήτων ήταν η κόκκινη γραμμή των πολιτών.

Υπακούοντας την Τρόικα

Η σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία έσπευσε χωρίς δεύτερη σκέψη να υιοθετήσει τα επιχειρήματα της Τρόικας για τη φορολόγηση των ακινήτων χρησιμοποιώντας έναν παραμορφωτικό καθρέφτη για να εξηγήσουν δυο στοιχεία και συγκεκριμένα:

-ότι η χώρα μας διαθέτει το υψηλότερο ποσοστό ιδιοκατοίκησης στην Ευρώπη, καθώς υπολογίζεται στο 92% ενώ τα αντίστοιχα ποσοστά στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης κυμαίνονται μεταξύ του 40% και του 50%

-ότι η καθαρή περιουσία (Net Equity) του μέσου Έλληνα αποτελείται κατά 95% από ακίνητα.

Ο παραμορφωτικός καθρέφτης που εσκεμμένα χρησιμοποίησαν δεν τους επέτρεψε να εξηγήσουν στην Τρόικα γιατί η Ελλάδα έχει αυτό το συντριπτικό ποσοστό ιδιοκατοίκησης. Έτσι απλά υπάκουσαν χωρίς να εξηγήσουν ότι για δεκαετίες ολόκληρες στην Ελλάδα δεν υπήρχαν επενδυτικές διέξοδοι πέρα από την αγορά ακινήτων. Ότι ο μέσος Έλληνας δεν ένοιωθε ασφάλεια με την επένδυση των χρημάτων του σε τραπεζικές καταθέσεις είτε κινητές αξίες και όσοι επέλεξαν να επενδύσουν στο Χρηματιστήριο βρέθηκαν στη δίνη της μεγαλύτερης φούσκας. Δεν τους εξήγησαν ότι η αγορά ακινήτου ήταν επί της ουσίας η πιο ασφαλής και δημοφιλής επενδυτική κίνηση των πολιτών. Κι έτσι χωρίς δεύτερη σκέψη η άδικη φορολογία απειλεί το σημαντικότερο και για τους περισσότερους το μοναδικό περιουσιακό στοιχείο του μέσου έλληνα πολίτη. Και αυτή ακριβώς η επιλογή θα κρίνει το αποτέλεσμα των εκλογών.

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»

Αναρτήηκε στο Σεισάχθεια-ΕΠΑΜ

ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΗ ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΣΤΟΝ ΠΕΙΡΑΙΑ

Μετά τις 25 τι;